Link tussen Trauma en gedrag

Vrijwel iedereen heeft gedrags- en emotionele patronen die voortkomen uit trauma en stressvolle ervaringen, die hoofdzakelijk in de jeugd zijn ontstaan. Maar wat is de definitie van een trauma? Trauma betekent wond en is eigenlijk een psychologische wond. Trauma is een wond van dingen die niet hadden moeten gebeuren, of van dingen die niet zijn gebeurd en wel een levensbehoefte waren voor een kind.

Het gaat hier niet om wat voor gebeurtenis het is geweest, het gaat erom wat er in je gebeurt en om hoe je ermee omgaat. Hierdoor krijg je beschermingsmechanismes en gedrag om met deze pijn om te gaan. Deze stukken blijven gevoelig indien dit niet verwerkt wordt en als er een trigger is die dit aanraakt, kan je gaan vechten, vluchten, dissocieren en in de freeze stand komen. Meer dan nodig omdat het om de oude pijn gaat. Er ontstaat dan een pijn, wat zich kan uiten in verdriet, angst, eenzaamheid, onzekerheid, woede, machteloosheid en wanhoop. Omdat het te pijnlijk is om steeds deze gevoelens weer te ervaren, en het kind niet bij machte is om de situatie te veranderen, ontwikkelt het gedrag waarmee het zichzelf beschermt en tegelijkertijd geaccepeerd wordt. 

Indien je in je vroege leven (wat zelfs al in baarmoeder kan ontstaan) veel hebt ervaren wat voor een kind traumatisch is, heeft dat een groot effect op het zenuwstelsel. Hierdoor ontstaan beschermingsmechanismes. Je gaat als kind minder willen voelen en niet meer in contact zijn met het lichaam of juist constant in fight en flight modus zitten. Bijvoorbeeld als een kind misbruikt wordt, kan het kind niet wegrennen en de reactie daarop is, is dat het zich disconnect van het gevoel, wat later als volwassenen zeker fysieke en mentale problemen kan geven en een grote kans op verslavingen kan hebben, om de pijn te verzachten. Deze ervaring zorgt ervoor dat een persoon later niet meer bij zijn gevoel en intuitie kan. 

Seksueel misbruik, ouders die vroeg worden verwijderd van het kind, ouders die verslaafd zijn, ouders die ziek zijn, agressie in het gezin, narcistische ouders, emotionele verwaarlozing, zijn traumatische ervaringen voor een kind. De eerste jaren van een kind en dat is ook in de buik van de moeder, zijn eigenlijk heel belangrijk voor de ontwikkeling als volwassenen en het zenuwstelsel en hoe het brein en neurotransmitters zich ontwikkelen. 

Als je als kind steeds te horen hebt gekregen, dat je niet moest huilen, niet zeuren en dat er werd gezegd, morgen is het weer over, dan wordt het uiten van je emoties onderdrukt en daarmee wordt je geprogrammeerd niet je emoties meer te uiten en te voelen. Je paste je aan aan je ouders om geacceppteerd te worden. Dit zorgt voor gedrag later als volwassen dat je ze ook niet meer kan tonen en verwoorden, want het is je geleerd dat te blokken en te negeren. Het gevolg hiervan is, dat je chronische klachten ervaart op volwassen leeftijd. Je vindt het dan ook lastig écht met mensen te verbinden op een diep niveau, omdat je het ook lastig vindt om met jezelf te verbinden.

Bestaansrecht

Soms is het kind niet gewenst of hebben ouders het door omstandigheden druk of hebben te veel zorgen waardoor de aandacht te weinig is en het kind te weinig wordt gekoesterd, waardoor het de wereld koud en leeg ervaart. Er is dan een trauma op het bestaansrecht. Als reactie kan het zich terugtrekken, uit verbinding gaan en uit contact. Wat kan zorgen voor dromer zijn, afwezigheid en een grote binnenwereld hebben. Het verstopt zich dan in een veilige binnenwereld en kan zich daardoor ook een buitenstaander voelen, maar ook waakzaam gedrag aannemen. De overtuiging kan dan zijn, dat je niemand nodig hebt, je er niet mag zijn en de wereld niet veilig is. Je basis is dan wankel en dit kan klachten geven aan je lichaam later, zoals botten, spieren, darmen, bekken, gewrichten.

Wat er gebeurt als een kind te veel stress ervaart, gaat het automatisch in de fight, fight, freeze of het dissocieert zich. Dit wordt als reactie in het brein geprogrammeerd. Als er veel stress is bij ouders, in het gezin of een onveilige situatie, gaat het kind zich aanpassen om zich veilig te voelen. Dan kan je gedrag gaan creeren om je goed te voelen, dat kan zijn door te pleasen, dissocieren en gevoel blokkeren. Er zijn vele beschermingsmechanismen die komen door het omgaan met stressvolle emoties. Het gevolg van aangepast gedrag is, dat je vervreemd raakt van jezelf, dat het voelt alsof je niet echt deelneemt aan het leven of dat je maar een toneelstuk opvoert en een masker op hebt. Je verliest het contact met de volle rijkdom aan emoties, de spontaniteit en je levenslust. Hierdoor kan depressiviteit een gevolg zijn, omdat je geen contact meer hebt met je authentieke gevoelens, verlangens en behoeftes.

Lees hier meer over de impact van stress op cognitieve functies

Het risico als je je emoties, niet je authentieke zelf bent, je verlangens en eigen behoeftes wegstopt, stopt de stroom van levenskracht en ervaar je een groot deel van de dag stressvolle hormonen. Dit is hét recept om chronisch ziek te worden en dat is de bron om aan te pakken! Het inzicht waarom je bent geworden wie je nu bent is essentieel om verandering teweeg te brengen. Dat je inziet dat je dit gedrag bent gaan aannemen als bescherminsgmechanisme, wat voortkomt uit je jeugd. En daarnaast gaat werken aan een reset van je zenuwstelsel om meer balans te krijgen in de functies van je lichaam. Want een overactief symphatisch zenuwstelsel is wat is getriggert door veel stress en overlevingsmechanisme.

Via de stemanalyse, geluidtherapie, emotie coaching, multiwave oscillator kan ik je ondersteunen om hier meer inzicht en verbetering in je zenuwstelsel en brein te krijgen.